از فکه به دوکوهه آمده بود تا بعضی وسایل مورد نیاز را به آنجا ببرد.
داشتم به طرف حسینیه می رفتم که سعید را دیدم.
اطراف زمین صبحگاه قدم می زدم و با خودش زمزمه می کرد: دوکوهه السلام ای خانه عشق... سلام علیک گرمی کردیم و گفتم:" آقا سعید اگه مرا ندیدی حلالم کن، اسمم درآمده دارم میروم مکه".
لبخند معناداری زد و گفت:" انشاءلله که قبول باشه تو برو مکه من هم می رم فکه ببینیم کداممان زودتر به خدا می رسیم".
از حج برای سعید ، آب زمزم و تسبیح سوغات آوردم.
منتظر بودم از فکه برگردد. تلفن به صدا درآمد و خبر شهادتش را دادند.

ــــــــــــــــــــــــــــ

خاطراتی از شهید تفحص شهید سعید شاهدی

بیشتر شبیه قبرستانی دور افتاده بود با قبر هایی که هر کدام به چند قسمت تقسیم شده بود. غربت از سر و رویش می بارید.
اما مهمانان این قبرستان مردانی بودند که بزرگترین مدال بندگی یعنی شهادت را به گردن آویخته بودند. آری غریب بودند اما نه غربتی اجباری بلکه خودشان خواسته بودند که "اگر برای خداست بگذار گمنام بمانم ..."
سال های سال این قبر ها با همین غربت خو گرفته بودند که روزی عده ای جوان عاشق شهادت تصمیم گرفتند به یاد غربت قبرستان بقیع، این قبرستان را باز سازی کنند.
برای اجرای یک عملیات نوسازی اولین نیاز پول است و امکانات؛ این شد که شروع کردند تمام مراکزی که حدس می زدند بتوان روی کمکشان حساب کرد را زیر و رو کردند. اما دریغ از کوچکترین همکاری و همیاری.
باز هم مثل همیشه بسیجی وار بدون پول و امکانات و فقط با توکل و توسل یاعلی گفتند و عشق آغاز شد.
چه روز هایی را که با عشق شهدا به شب رساندند و چه شب هایی را که در جوار شهدا به نیمه.
چه خون دلها که خوردند و چه زجر ها که کشیدند.
گاهی از فرت خستگی و مشکلات کار را تمام شده می دیدند اما یاد ایثار های شهدا نمی گذاشت کم بیاورند.
و کار با تمام سختی ها و مشقات به اتمام رسید.
با شوق و ذوقی وصف ناپذیر آن قبرستان که دیگر با قبلش قابل مقایسه نبود را "قطعه سرداران بی پلاک" نام نهادند.
به ایشان پیشنهاد شد نام و نشانی از خود یا مسجدشان را در کنار آن قطعه قرار دهند، اما جواب ایشان که جمله بود "اگر برای خداست بگذار گمنام بمانم ... ".
و اینک آن قبرستان که روزی غربتش دل آدمی را آتش می زد، شده است مأمن و مأوای همه عاشقانی که دلشان از سیاهی این شهر گناه آلود گرفته است و می خواهند گوشه ای دنج را بیابند و دلتنگی هاو غصه هایشان را با شهدا درد دل کنند.
آری این است نتیجه اخلاص آن شهدا که رفتند و نامشان را نیز با خود بردند و این عاشقان شهادت که به آن مردان حق اقتدا کردند و ....
اگر برای خداست بگذار گمنام بمانم ...

وقتی به شهید برونسی میگفتند بروسلی

بارها توی رادیوی عراقی اسمش را با غیظ می آوردند و کلی ناسزا می گفتند.
برای سرش هم جایزه گذاشته بودند.
توی یکی از عملیاتها، چهار، پنج تا شهید و زخمی از گردان عبدالله افتادند دست دشمن.
شب نشستیم پای رادیو عراق.

همان اول اخبار، گوینده با آب و تاب گفت: تیپ عبدالله به فرماندهی بروسلی تارومار شد.

تا این را شنیدیم، دوتایی زدیم زیر خنده.
دنباله وراجی شان از کشتن بروسلی گفتند و دروغهای شاخ دار دیگه.
حاجی بلند می خندید.

بهش گفتم: پس من برم بگم برات حلوا درست کنن..

حاجی هم خندید و گفت: منم باید برم به مسئول لشکر بگم دیگه من فرمانده گردان نیستم. فرمانده تیپم.
سپس قیافه جدی به خودش گرفت و گفت:" یک گلوله روش نوشته برونسی، فقط اون گلوله میاد می خوره به پیشانی زندگی من. هیچ گلوله دیگه ای نمیاد. مطمئن مطمئنم.

ـــــــــــــــــــــــــــــــــــ

خاطراتی از شهید عبدالحسین برونسی

در سیره پیامبر گرامی اکرم (ص) آمده است که آن حضرت «کم هزینه و بسیار بخشنده و یاری کننده» بودند. از ویژگیهای آشکار عباس، سادگی و بی پیراگی او بود. می خواهم بگویم که عباس نیز واقعاً دارای شخصیتی اینچنین بود. او هر چه داشت به دوستانی که احساس می کرد بدان نیاز دارند می داد و کمتر یا بهتر است بگویم «اصلاً» به فکر خود نبود. او به هیچ وجه اهل تکلف و تجمل نبود.
به یاد دارم در پایان دوره آموزش خلبانی در آمریکا، هنگامی که به ایران باز می گشت، به همراهِ خانواده برای استقبال به فرودگاه مهرآباد رفته بودیم. پس از چند ساعت انتظار سرانجام هواپیما بر زمین نشست و دقایقی بعد عباس را در سالن انتظار ملاقات کریدم. پس از روبوسی و خوش آمد گوئی، او از من خواست تا به قسمت ترخیص فرودگاه بروم و وسایلش را تحویل بگیرم. رفتم و مدتی را به انتظار نشستم تا سرانجام بار و اثاثیه عباس را تحویل گرفتم. چمدان و ساک او از همه ساکها و لوازم دیگر مسافرین کم حجم‌تر به نظر می آمد.

در بین راه به شوخی از او پرسیدم:
ـ برای ما سوغات چه آورده ای؟ ان شاء الله که چیز قابل توجهی است.
او مثل همیشه لبخندی زد و سرش را با علامت پاسخ مثبت تکان داد. ما به راه افتادیم. پس از ساعتی که به منزل رسیدیم، تمام افراد منزل به استقبال عباس آمده بودند و از این که پس از مدتها دوری از ایران، دوباره او را می دیدند خیلی خوشحال بودند. چند ساعتی به دیده بوسی و احوالپرسی گذشت. وقتی که خانه خلوت شده بود به شوخی گفتم:

ـ حالا نوبت وارسی سوغاتیهای عباس آقاست.
عباس چمدان را باز کرد. با کمال شگفتی مشاهده کردیم، آبریزی را که با خود از ایران برده بود در میان نایلونی پیچیده و در کنار آن چند دست لباس دانشجویی و لباس خلبانی نهاده است. در ساک دستی‌اش هم تعدادی نوار «تعزیه» و یک مجلّد «قرآن» و کتاب «مفاتیج الجنان» همراه با تعدادی کتاب فنّی و پروازی به زبان انگلیسی بود. خندیدم و گفتم:ـ مرد حسابی! من بیش از پنجاه، شصت تومان بنزین سوزانده ام تا به استقبال تو آمده ام و تو از آن طرف دنیا این آبریز را آورده ای؟!
در حالی که به نشانه شرمندگی، سرش را به زیر انداخته بود، برگشت و با لهجه شیرین قزوینی گفت:
ـ تو که میدانی؛ آنجا آنقدر گرانی است که حد ندارد.
آن روز شاید دیگران به مقصود او پی نبردند؛ ولی من با سابقه ای که از او سراغ داشتم، منظور او را از «گرانی» دریافتم و به یقین دانستم که عباس آنچه را که مازاد بر مخارج خویش بوده، به نشانی دوستان و آشنایان بی بضاعتش در نقاط ایران می فرستاده و مثل همیشه آن دوست، نامی و نشانی از عباس نمی‌یافته است.

خاطره ی محمد سعید نیا از شهید عباس بابایی

شهید کبیری ؛ اولین شهید اغتششات 88

تاریخ شهادت 25 خرداد هشتاد و هشت

کدام مان می دانیم ظرف این هشت ماه، بسیج چند شهید تقدیم انقلاب اسلامی کرده است؟ کل اینترنت و خبرگزاری ها رو هم زیر و رو کنی نمی توانی آمار شهدای بسیج را در بیاوری . ولله این ملت عاشورایی ، به صورت سران فتنه یک سیلی حیدری بدهکار است. گمنام تر از بسیجیان امام خمینی (ره) ، بسیجیان امام خامنه ای هستند.

مادر شهید حسین غلام کبیری می‌گوید: باور کنید آن شب اگر می‌دانستم که فرزندم کجا می‌رود و نتیجه‌اش چه خواهد شد من هم پا به پای او برای دفاع از اسلام می‌رفتم.

شهید حسین غلام کبیری 18 ساله از جمله این جوان‌های بود که در 24 خرداد ماه 88 توسط اغتشاشگران مجروح شده و روز بعد به درجه رفیع شهات نائل آمد.

وی از نیروهای آماده‌ و داوطلب در ایجاد آرامش بود که 3 روز قبل از شهادت، حکم مأموریت از طرف فرمانده ناحیه مقاومت بسیج دریافت کرده بود و ساعت 12 شب 25 خرداد با اعلام اغتشاش در اطراف سعادت‌آباد، به همراه فرمانده گردان عاشورا و نیروی بسیج اکیپ موتور ‌سوار به سمت سعادت‌آباد رفتند، گروه شهید کبیری و 4 نفر از دوستانش کنار جاده با موتور ایستاده بودند که پراید مشکی رنگ با وارد کردن ضربه سختی به شهید کبیری متواری شد؛ با ضربه سختی که به شهید کبیری وارد شد، وی از ناحیه شکم و دو پا مجروح و همچنین دچار خونریزی داخلی شد و ساعت 2:30 دقیقه بامداد وی را به بیمارستان شهید مدرس انتقال دادند شهید کبیری بر اثر خونریزی داخلی به کما رفته و ساعت 3 بعدازظهر در بیمارستان شهید مدرس به شهادت ‌رسید و 4 نفر از دوستان وی که ضربه به ناحیه کمر و صورت آنها اصابت کرده بود، در بیمارستان تحت درمان قرار گرفتند؛ با پیگیری پلیس امنیت مشخص شد که این پراید در چند نقطه دیگر نیز این کار را انجام داده و متواری شده است.

روحش شاد و یادش گرامی و راهش پر رهرو