شیر روز و زاهد شب

به مناسبت پاسداشت چهلمین روز عروج تا عرش

در تمام سال‌های جنگ فقط گلوله‌های توپش را دیده بودیم؛ کسی خودش را ندیده بود. در تمام سال‌های پس از جنگ موشک‌های دوربردش را دیده بودیم؛ کسی خودش را ندیده بود. روز تشییع اش آخرین روزی بود که میشد حاج حسن مقدم را دید. اما بی سر ..........

 پیام تسلیت حضرت امام خامنه ای

به مناسبت شهادت شهید

بسم الله الرحمن الرحیم

انا لله و انا الیه راجعون

حادثه‌ی خونین در یکی از مراکز پشتیبانی سپاه پاسداران انقلاب اسلامی که به شهادت جمعی از عناصر ممتاز آن سازمان و در پیشاپیش آنان سردار عالی‌قدر، دانشمند برجسته و پارسای بی‌ادعا، سردار حسن مقدم انجامید، واقعیتی تلخ و اندوهبار بود.
آن جان‌برکفان نستوه با سینه‌ی گشاده و عزم راسخ همواره به پیشباز خطر شتافته و در دوران دفاع مقدس و پس از آن، هرگز احساس خستگی به خود راه ندادند. شهادت، بی‌شک برترین آرزوی آنان بود. لیکن فقدان مردان بزرگ در هر کشور و جامعه‌ئی برای آن مردم و آن کشور خسارت و تأسف‌بار است. ما همه در غم این عزیزان با خانواده‌های گرامی آنان شریک و همدردیم. خدا را شکر که محصول تلاشهای آنان هم‌اکنون در اختیار مردان جهاد است و تربیت شدگان آن مجموعه، از کفایت لازم برای ادامه‌ی آن خط نورانی برخوردارند.
عزیزان من؛ امیدوار به تفضل بی‌انقطاع حضرت حق، و با استمداد از ارواح شهیدانتان، تلاش و همت را دو چندان کنید تا همه بیش از پیش بدانند که شهادت برای ما توفیق الهی و مایه‌ی برکت و عروج برتر است.
تسلیت صمیمانه‌ی خود را به بازماندگان و دوستان و همکاران این شهدا تقدیم میدارم.

سیدعلی خامنه‌ای
25/آبان/1390

عادت داشتند با هم بروند منطقه؛ بچه‌های یک روستا بودند. فرمانده‌شان که یک سپاهی بود از اهالی همان روستا، شهید شد. همه‌شان پکر بودند. می‌گفتند شرمشان می‌شود بدون حسن برگردند روستایشان.
همان شب بچه‌ها را برای مأموریت دیگری فرستادند خط. هیچ کدامشان برنگشتند. دیگر شرمنده‌ی اهالی روستایشان نمی‌شدند.

***

سنم کم بود، گذاشتندم بی‌سیم‌چی؛ بی‌سیم‌‌چی ناصر کاظمی که فرمانده‌ی تیپ بود.
چند روزی از عملیات گذشته بود و من درست و حسابی نخوابیده بودم. رسیدیم به تپه‌ای که بچه‌های خودمان آنجا بودند. کاظمی داشت با آنها احوال‌پرسی می‌کرد که من همان‌جا ایستاده تکیه دادم به دیوار و خوابم برد.
وقتی بیدار شدم، دیدم پنج دقیقه بیشتر نخوابیده‌ام، ولی آنجا کلی تغییر کرده بود. یکی از بچه‌ها آمد و گفت: «برو نمازهای قضایت را بخوان.» اول منظورش را نفهمیدم؛ بعد حالی‌ام کرد که بیست و چهار ساعت است خوابیده‌ام. توی تمام این مدت خودش بی‌سیم را برداشته بود و حرف می‌زد.

گفته اند و می گویند که جنگ خوشایند هیچ ملتی نیست. ما نیز به استقبال آن نرفتیم و نمی رویم. اما حساب دفاع در برابر تهاجم و ددمنشی از حساب جنگ جدا است. این دیگر جنگ نیست، گنج است؛ گنج خودباوری، گنج حق طلبی، گنج از خود گذشتن و گنج ظهور همه استعداد انسان های با غیرت. این جا دیگر قبل از شرع، عقل نیز حکم به ایستادگی می کند و لذا نیازی به اجازه و اذن امام و نائب او هم نیست؛ چه رسد به حضور او!
چنین جنگی کار مردان بزرگی است که قرآن آنها را «ربّانیون» می نامد؛ و کم یا بیش در همه تاریخ بوده اند؛ (سوره آل عمران، آیات146تا 148). شیپور نبرد البته که باید تنها به گوش چنین مردانی برسد؛ و هر کسی شایستگی شتافتن به سوی آن را ندارد؛ گر چه پس از فرو نشستن شعله های جنگ، سهم خواهی از عهده هر نامردی بر می آید؛ همان ها که هنگام جنگ سخت سست و متزلزل هستند، از سویی دعوت به جهاد و شهادت را عوام فریبی می نامند، و از سویی دیگر منافقانه برای غیبت از صحنه این آزمون دشوار بهانه می تراشند (سوره احزاب، آیه 11 به بعد)؛ و البته نتیجه جنگ هرچه باشد، سهم خود از غنیمت را خواهند خواست!! (سوره نساء، آیه 141).

چنین است که جنگ معیار است؛ معیار حق و باطل و شاخص است؛ شاخص صدقونفاق. اصرار قرآن بر زنده نگهداشتن یاد و خاطره جنگ های متعدد مردان خدا در طول تاریخ، خصوصاً بازگو کردن نبردهای پیامبر اسلام (ص) و یارانش، چه بسا برای همین باشد که معیار فراموش نشود و شاخص عوض نگردد!

دفاع هشت ساله مردم ما در برابر همه جهانخواران نیز از همین قبیل و مشمول همین حکم است. این قسمت از تاریخ ما باید به هر دلیل و با هر بهانه ای بازگو شود. تا مبادا مدعیان، چشم بندی و تردستی کنند و با خانه نشین کردن «مردان الهی» صحنه گردانِ روزهای عافیت شوند و محصول همه فداکاری ها را یکسره برای خود مصادره کنند.

این هشدارهای کاروان سالار روزگار ما چه زیبا و پر معنا است، که می فرمود: « من در میان شما باشم و یا نباشم به همه شما وصیت و سفارش مى‏کنم که نگذارید انقلاب به دست نااهلان و نامحرمان بیفتد. نگذارید پیشکسوتانِ شهادت و خون در پیچ و خم زندگى روزمره خود به فراموشى سپرده شوند » و نیز در آخرین پیام به مناسبت هفته بسیج گفت: « من دست یکایک شما پیشگامان رهایى را می‏بوسم و می‏دانم که اگر مسئولین نظام اسلامى از شما غافل شوند، به آتش دوزخ الهى خواهند سوخت».

زنده نگهداشتن خاطرات جنگ، نه تنها ماندگار کردن حساس ترینِ مقاطع تاریخاین کشور کهن و پر گوهر است، که تضمین سلامت و بقای آینده آن است؛ چراکه « اگر بر کشورى نواى دلنشین تفکر بسیجى طنین‏انداز شد، چشم طمع دشمنان و جهانخواران از آن دور خواهد گردید و الّا هر لحظه باید منتظر حادثه ماند».

نسل امروز و فردای ما نیازمند بازشناسی ریشه ها و برکات جنگ است. آنها باید بدانند که پیشینیانشان چه ناباورانه و ناخواسته مورد تهاجمِ درنده خویی واقع شدند که از سوی همه قدرت های کوچک و بزرگ تجهیز و تشجیع می شد، و نیز باید بدانند که فرزندان اسلام و ایران چه مظلومانه و مقتدرانه ایستادند و ثابت کردند که « بر شما جنگ واجب و مقرر شد و حال آنکه براى شما ناخوشایند است، اما چه بسا چیزى را خوش ندارید ولی همان براى شما بهتر است»( سوره بقره، آیه 216 ).

ناگفته پیداست که هیچ عاقلی نقش تجربه را در یافتن راه بهتر انکار نمی کند، اما هر تصمیم و اقدامی را باید در ظرف تاریخی خود دید؛ وگرنه تحلیل ها به خطا می رود؛ همانگونه که از روزهای نخست قبول آتش بس چنین شد؛ و امام شهیدان را ناچار کرد تا آشکارا بنویسد که: « من رسما از خانواده معزز شهدا به دلیل تحلیل های غلط این روزها عذرخواهی می کنم.»

امام به رغم آن که پذیرش قطعنامه 598 را نوشیدن جام زهر می دانست، جنگ را هم مایه برکت های بی پایان و دستاوردهایی بی نظیر معرفی می کرد و می گفت: « البته اگر همه علل و اسباب را در اختیار داشتیم، در جنگ به اهداف بلندتر و بالاترى می‏نگریستیم و می‏رسیدیم، ولى این بدان معنا نیست که در هدف اساسى خود که همان دفع تجاوز و اثبات صلابت اسلام بود مغلوب خصم شده‏ایم. هر روز ما در جنگ برکتى داشته‏ایم که در همه صحنه‏ها از آن بهره جسته‏ایم. ما انقلابمان را در جنگ به جهان صادر نموده‏ایم، ما مظلومیت خویش و ستم متجاوزان را در جنگ ثابت نموده‏ایم، ما در جنگ پرده از چهره تزویر جهانخواران کنار زدیم، ما در جنگ، دوستان و دشمنانمان را شناخته‏ایم، ما در جنگ به این نتیجه رسیده‏ایم که باید روى پاى خودمان بایستیم، ما در جنگ ابهت دو ابرقدرت شرق و غرب را شکستیم، ما در جنگ ریشه ‏هاى انقلاب پر بار اسلامى‏مان را محکم کردیم، ما در جنگ حس برادرى و وطن دوستى را در نهاد یکایک مردممان بارور کردیم، ما در جنگ به مردم جهان و خصوصاً مردم منطقه نشان دادیم که علیه تمامى قدرتها و ابرقدرتها سالیان سال می‏توان مبارزه کرد، جنگ ما کمک به افغانستان را به دنبال داشت، جنگ ما فتح فلسطین را به دنبال خواهد داشت، جنگ ما موجب شد که تمامى سردمداران نظامهاى فاسد در مقابل اسلام احساس ذلت کنند، جنگ ما بیدارى پاکستان و هندوستان را به دنبال داشت، تنها در جنگ بود که صنایع نظامى ما از رشد آن چنانى برخوردار شد و از همه اینها مهمتر استمرار روح اسلام انقلابى در پرتو جنگ تحقق یافت‏.»

اینک سالروز آن حماسه جاویدان است و ...؛ بگذریم...؛ یاد باد آن روزگاران یاد باد....