بانک خیلی شلوغ بود.جلوی باجه صندوق، صف فشرده ای شکل گرفته بود. اعصاب همه به هم ریخته بود.

نفر جلویی، کارش که تمام شد آن قدر عجله داشت که رسید را جا گذاشت.

همه دیدند اما خیلی ها به روی خودشان نیاوردند.من و چند نفر دیگر با صدای بلند داد زدیم:آقا... قبضت... رسیدت جاموند...آقا...
در آن شلوغی فریادمان به گوشش نرسید. ته قلبم راضی بودم که برخلاف خیلی ها به جای سکوت به وظیفه انسان دوستانه ام! عمل کرده کرده ام.
یک آن متوجه کسی شدم که به سرعت از صف خارج شد، رسید را برداشت و دوید بیرون بانک.
ما چند نفر به هم نگاه کردیم. لبخندی زدیم تا شاید شرمندگی مان را بپوشاند.
دوست داشتم چهره اش را ببینم. خودش بود.
همان روحانی خوش مشربی که همیشه میخواند"نسال الله منازل الشهداء"

________________

خاطره ای از علمدار روایتگری شهید عبدالله ضابط

بعد از جنگ هر وقت که می توانست، گروهی را جمع می کرد و می برد زیارت مناطق عملیاتی.

سال 79توی طلائیه بود که صحبت های سردار باقرزاده را شنید:" ما اجساد شهدا رو تفحص می کنیم، کاش کسانی هم سیره اونها رو تفحص کنن."

تکانی خورد. فعالیت های فردی اش را منسجم کرد و با جمعی از طلبه ها گروه تفحص سیره شهدا ( موسسه روایت سیره شهدا) را در قم راه انداخت؛ بدون هیچ وابستگی دولتی.
برگزاری جلسات لاله پژوهی،تربیت راوی دفاع مقدس و شهدا، تبلیغ فرهنگ جهاد و شهادت و... بخشی از کارهای این گروه بود.

________________

خاطره ای از علمدار روایتگری شهید عبدالله ضابط

کمی خاک تربت اباعبدالله را با مقداری خاک بجامانده از استخوان های شهدا درهم آمیخته بود.بوی عجیبی داشت.

می گفت در جیبم عطر نمی گذارم که مبادا بوی خوش آن را از بین ببرد.قبل از هر سخنرانی آن را به مشام می کشید و بر صورت و لب هایش می مالید.انگار مست می شد.

صحبت هایش همیشه در دل ها نفوذ می کرد.می گفت: لب هام رو که به خاک شهدا تبرک می کنم، خودشون حرف هایی رو که باید بزنم به زبونم جاری می کنن.

از همه چیز خودش حاضر بود بگذرد.تقاضای کسی را بی پاسخ نمی گذاشت.

خیلی بخشنده بود؛ اما وقتی یکی از دوستان، خاک متبرک را از او گرفت، بدجوری برافروخته شد.نزدیک بود اشکش دربیاید. به التماس افتاده بود.

به هیچ قیمتی حاضر نبود خاک را از دست بدهد.

سرش را که بر زمین گذاشتند خواستیم خوشحالش کنیم.همان خاک را آوردیم و روی صورتش پاشیدیم.

______________

خاطره ای از شهید عبدالله ضابط

به مطالعه بسیار علاقمند بود. گاهی حتی از خرج های ضروری اش چشم پوشی می کرد و هر چه می توانست کتاب می خرید.
15-16 سالش که بود، مشتری چند مجله ی مذهبی قم شد.

سال 52 با همین کتاب ها و مجله ها یک کتابخانه ی کوچک داخل خانه راه انداخت.

اسمش را هم گذاشت "حضرت حر".
کتاب ها درباره ی زندگی ائمه ی اطهار(علیهم السلام) و موضوعات دینی بود. آنها را به هم سن و سال های خودش امانت می داد.

___________

خاطره ای از سردار شهید سید کاظم نائینی، امتداد 9 ، ص 10

امیرالمومنین علی (علیه السلام) فرمودند: رشد علم ، نشر آن است.

آخر شب بود.لب حوض داشت وضو می گرفت.باورم نمی شد!

با تعجب گفتم: پسرم تو که اهل نماز اول وقت بودی؛ چرا الان؟! البته خدا کریم است و بخشنده.یک بار اشکالی نداره. حتما کار مهمی داشتی؛ نه؟!

محمدرضا خندید و مسح سر و پایش را کشید و گفت:الهی قربون ننه ام برم که این قدر به فکر منی.خیلی مخلصیم ننه جون.

ادامه داد:نمازم رو مسجد خوندم.می خوام با وضو بخوابم مادر. شنیدم کسی که قبل خواب وضو بگیره، انگار تا صبح عبادت کرده!‍

_____________

خاطره ای از شهید محمدرضا میرانداز، اخراج یک زگیل، ص47

پیامبر خدا (صلی الله علیه و آله و سلم) فرمودند:
هر که با وضو بخوابد، اگر در آن شب مرگش فرا رسد، نزد خدا شهید به شمار می آید.